Sunday, August 12, 2012

Why do I Photograph?

People have started asking me why I take photographs. The same question, repeated by many, started making me think. Why do I take photographs? And I found number of reasons.

First and foremost, I love photography. The happiness I feel when I capture a good photograph is immense. The joy of getting the right composition, the right angle, the right frame and finally watching the final photograph as I imagined it prior to clicking away, it can't be explained in words. And the satisfaction that I feel when someone admires a photograph taken by me, is akin to someone admiring the kid I brought up. Well, you could criticize it as satisfying my egoistical mind. Maybe. But the truth is, I love taking photographs. And it is starting to grow in me as a passion.

Secondly, photography is a medium that I choose to talk to the people who would care to listen to me. Yes. This may sound insane or pompous, but unfortunately that's the truth. There are a lot of things that I want to express. Things that if I say or write may not get across to the audience that I expect to talk to. And they do say a  picture is worth a thousand words.


The first time I showed this photograph to my cousin, who also happens to live next door, she won't believe I took it standing right in front of our houses. And that is one message that I've always wanted to convey to people. "You don't need to go to far away places to see the most stunning of visuals. You just need to keep an open eye."

Beautiful things are occurring all around us. But we take things for granted and miss the scenes which could make our day. I have been taking photographs for the last two months only. And I still think I've not got enough of my backyard. And I don't think I ever will. Because, the nature is ever changing. Each day is different. And you never know what each day has up its sleeve...

Thursday, November 10, 2011

സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റുമാര്‍ ഉണ്ടാവുന്നത്.

സിനിമ ഒരു ജനകീയ കലയാണ്. അതു കൊണ്ട് തന്നെ ഒരു സിനിമയെ വിമര്ശ്ശിക്കാന്എല്ലാവര്ക്കും അവകാശമുണ്ട്. പക്ഷെ, ഒരു സിനിമ എടുത്തതിന്റെ പേരില്സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റിനെ ഇത്രയേറെ കുറ്റപ്പെടുത്താന്എല്ലാവര്ക്കും അവകാശമുണ്ടോ?

ക്രിഷ്ണനും രാധയും നിലവാരമില്ലാത്ത സിനിമയാണ്‍ എന്നാണ് പലപ്രമുഘസംവിധായകരും അവകാശപ്പെട്ടത്. അടൂറ് ഗോപാലക്രിഷ്ണനെ പോലുള്ള, അകിരൊ കുറസോവയെ പോലുള്ള സംവിധായകറ് അവര്ക്കിഷ്റ്റമുള്ള് സിനിമകള്എടുക്കുന്നു. പ്രിയദര്ശനെയും, ലാല്ജോസിനേയും പോലുള്ളവര്അവര്ക്കാവുന്ന സിനിമ എടുക്കുന്നു. സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റ് അദ്ദേഹത്തിനാവുന്ന സിനിമ എടുക്കുന്നു. അല്ലാതെ, പ്രിയദര്ശന്റെ സിനിമ കണ്ടിട്ട്, സ്പില്ബെര്ഗിന്റെ സിനിമയുടെ നിലവാരം ഇല്ല എന്ന് ആരെങ്കിലും പറയാറുണ്ടോ? കാരണം അവരുടെ സിനിമകള്വ്യത്യസ്ത്മാണ്‍. അതു പോലെ തന്നെയാണ് സിനിമയും വ്യത്യസ്നമാണ്‍. നിലവാരം എന്താണെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടല്ലെ പറയുന്ന എല്ലാവരും സിനിമ കാണാന്പോയത്?

60 വയസ്സുള്ള നടന്‍, 18 വയസ്സുള്ള നായികയോടൊപ്പം ആടിപ്പാടി അഭിനയിക്കുന്നതും, കൂടെ നിന്നാല്ബള്ബും ഫിലമെന്റും പോലെ തോന്നിക്കുന്ന നായകനും, നായികയും.... ഇതൊക്കെ ഹോളിവുണ്ട്, ഇറാനിയന്സിനിമകളെ താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോള്‍  നിലവാരമില്ലാത്തതല്ലേ? ഹോളിവുടിന്റെയും, ബോളിവുടിന്റെയും ബട്ജറ്റ് നമുക്ക് ഇല്ല എന്ന് എല്ലാ സംവിധായകരും പറയും. നിങ്ങളുടെ സിനിമകളുടെ ബട്ജെറ്റ്ക്രിഷ്ഷനും രാധക്കുംഇല്ലല്ലോ...

പിന്നെ കലാമൂല്യം. ‘നരസിംഹത്തിനും, ആറാം തമ്പുരാനും, ബെസ്റ്റ് ആക്ടറിനും, ട്രാഫ്ഫിക്കുനും, സാള്റ്റ് & പെപ്പെറിനും, രതിനിര്വേദത്തിലും (റീമെക്) ഒക്കെ കലാമൂല്യമൊന്നും ഞാന്കണ്ടില്ല. ലോകത്തിലെ ആരുടെയും നീറുന്ന പ്രശനങ്ങള്ഞാനതില്കണ്ടില്ല. പിന്നെ എന്തടിസ്താനത്തിലാണ് സിനിമകളെക്കെ ഹിറ്റ് ആയത് സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റിനെ കുറ്റം പറയുന്ന സംവിധായകറ് വിശദീകരിക്കണം.

എല്ലാവരെയും ഒരേ തട്ടില്നിര്ത്തി എന്ന് പറഞ്ഞ് ആരും എന്നെ തെറി പറയാന്വരണ്ട. കാരണം, സിനിമ എങ്ങനെയൊക്കെ ആണ് എന്ന് ഒരുപാട് പേര്എഴുതിയിട്ടുണ്ടാവാം. പക്ഷെ അതു മാത്രമെ സിനിമ ആയി കണക്കാക്കുകയുള്ളു എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍, വിമര്ശിക്കുന്ന ഒരുപാടുപേരുടെ പല സിനിമകളെയും, ഗണത്തില്കൂട്ടാന്പറ്റില്ല. നിങ്ങളും ഇമ്മിണി ചെറിയ സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റുമാര്തന്നെയാണ്.

സ്വന്തം സിനിമ സൂപ്പര്ഡ്യുപ്പര്ഹിറ്റ് ആണ്, നൂറു ദിവസം, തെകയ്ക്കും, കാണികള്ഇടിച്ച് കയറുകയാണ്‍, പാട്ടുകള്‍  കൊച്ചു കുഞ്ഞുങ്ങള്പോലും മൂളി നടക്കുകയാണ്, എന്നൊക്കെ തന്നെയാണ് ലാല്ജോസ്പട്ടാളംഎന്ന സിനിമയെ കുറിച്ചും, ബാബുരാജ്മനുഷ്യ മ്രിഗത്തെയും, ‘ബ്ലാക് ഡാലിയയെ കുറിച്ചും, എല്ലാവിവരമുള്ളസംവിധായകരും അവരവരുടെ എല്ലാ സിനിമകളെക്കുറിച്ചും പറഞ്ഞിരുന്നത്. എന്നിട്ട് സിനിമയുടെ നിര്മാതാക്കളെല്ലാം സന്തോഷമായി ജീവിച്ചോ?

സിനിമ വ്യത്യസ്തമാണ് എന്ന് എല്ലാ സിനിമക്കും മുന്പ് നിങ്ങള്അവകാശപ്പെടാറുണ്ട്. ഒരേ കഥാ സന്ദര്ഭങ്ങളും, പല ഇടങ്ങളില്നിന്നും അടിച്ച് മാറ്റിയ കഥകളും, സീനുകളും കാണാന്ഞങ്ങള്കാശ് മുടക്കണം എന്ന് പറയുന്നതും, സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റിന്റെ സിനിമ കാണാന്കൊള്ളാത്തതാണെന്നും നിങ്ങള്തീരുമാനിക്കുന്നത് എന്തടിസ്ഥാനത്തിലാണ്? മുടക്ക് മുതല്തിരിച്ച് പിടിക്കുന്നതാണ് ഹിറ്റ് സിനിമ എങ്കില്‍, ‘ക്രിഷ്ണനും രാധയുംഹിറ്റ് ആണ്‍. കലാമൂല്യമുള്ളത് മാത്രമാണ് നല്ല് സിനിമകളെങ്കില്‍, നിങ്ങളെടുക്കുന്നതിലും ക്രിഷ്ണനും രാധയും പോലെ ചവറുകള്ഉണ്ട്. തുറന്ന് പറയട്ടെ, വ്യത്യസ്തതമായതു കൊണ്ടു തന്നെയാണ് സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റിന്റെ സിനിമ ആളുകള്കാണുന്നത്. നിങ്ങളുടെ പല സിനിമകള്ക്ക് ആളു കയറാത്തതും.

ഇത് മലയാളം സിനിമയുടെ കൂട്ടത്തില്പെടുത്തണ്ട എന്ന് ഏതോ വിവരദോഷി പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അത് പറയാന്മലയാളം സിനിമ അവന്റെ തറവാട് സ്വത്താണോ? സിനിമക്കാരനും, ഡിസ്റ്റ്ട്രിബ്യൂട്ടറും, തിയേറ്ററുകാരനും തീരുമാനിക്കുന്നത് മാത്രമല്ല സിനിമ. സ്റ്റേറ്റ് അവാര്ഡ് കിട്ടാതാവുമ്പൊ മാത്രം ജനങ്ങള്തരുന്നതാണ് യഥാര്ത്ത അവാര്ഡ് എന്ന് പറഞ്ഞാല്പോര. സിനിമ നിര്മിക്കുമ്പോഴും, അതെഴുതുമ്പോഴും, അതില്അഭിനയിക്കുമ്പോഴും സെന്സ് വേണം, സെന്സിബിലിറ്റി വേണം, സെന്സിറ്റിവിറ്റി വേണംഎല്ലാത്തിലും വലുത് നടന്മാരും സംവിധായകരും അല്ല. സിനിമ കാണുന്ന ജനങ്ങളാണ്. നിങ്ങളെ ഉണര്ത്താന്ഇനിയും സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റുമാര്ഉണ്ടാവട്ടേ.



ന്യൂസ് ചാനലുകളോട് രണ്ടു വാക്ക്: 

പൊട്ടിപൊളിഞ്ഞ് പോയ ഒരു സിനിമയുടെയും പ്രൊഡ്യൂസറോ, ഡയറക്ടറോ, സ്വന്തം സിനിമ തല്ലിപൊളിയാണെന്ന് അത് റിലീസ് ചെയ്യുന്നതിനു മുന്‍പോ,  തിയേറ്ററുകളില്‍ ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴൊ പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ഇനി അത് പറയും എന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നുമില്ല. എന്നാല്‍, ‘ക്രിഷ്ണനും രാധയും’ എന്ന സിനിമയുടെ സംവിധായകനും, പ്രൊഡ്യൂസറും ആയ സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റിനെ, ഇന്റര്‍വ്യൂവിന്‍ വിളിച്ച് വരുത്തി, തിയേറ്ററില്‍ ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സിനിമക്ക് എങ്ങനെയുള്ള പ്രതികരണമാണ്‍ കിട്ടുന്നത് എന്ന് ചോദിച്ച ശേഷം, അദ്ദേഹം പറയുന്നത് കേട്ട് അപമാനിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കുകയും, സിനിമ കണ്ട കുറേ കാണികളുടെ മോശം അഭിപ്രായങ്ങള്‍ കാണിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന കലാപരിപാടി എന്ത് കൊണ്ട് ചാനലുകാര്‍ ഇതു പോലെ ഇറങ്ങിയ പല തല്ലിപൊളി സിനിമകളുടെ സംവിധായകരെ വച്ച് മുന്‍പ് കാണിച്ചില? അഥവാ, ഇനി കാണിക്കാന്‍ ഉദ്ധേശിക്കുന്നുണ്ടോ?
കാശുണ്ടാക്കാനും, പ്രശസ്തനാവാനും മാത്രമാണ്‍ സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റ് സിനിമ പിടിച്ചത്. അല്ലാതെ മലയാള സിനിമയെ ഉദ്ധരിക്കാനാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല. അതുപോലെ ന്യൂസ് വാല്യു ഉള്ളത് കൊണ്ട് മാത്രമാണ്‍ നിങ്ങള്‍ സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റിനെ ഇന്റര്‍വ്യു ചെയ്യുന്നത്. അല്ലാതെ സമൂഹത്തിനെ നന്നാക്കാനല്ല. നിങ്ങളുടെ മാധ്യമ ധര്‍മം. അതായിരുന്നുവെങ്കില്‍ ഇതൊരു വാര്‍ത്തയേ ആവില്ലായിരുന്നു.
തിയേറ്ററുകളില്‍ കാണുന്നതും, യു ട്യുബിലെ കമന്റ്സ് വായിച്ചതും വെച്ച് സന്തോഷ് പണ്ടിറ്റ് എന്ന വ്യക്തി ബഹുമാനം അര്‍ഹിക്കുന്നില്ല എന്നില്ല. ഷാനിമോളും, നികേഷ്കുമാ‍റും മാധ്യമ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ പറ്റി പറയുന്ന കൂട്ടത്തില്‍ വ്യക്തി സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ പറ്റി കൂടി ഓര്‍ത്താല്‍ നന്ന്.
നിങ്ങളില്‍ പാപം ചെയ്യാത്തവര്‍ കല്ലെറിയട്ടെ.

ഒരു വിവരം കെട്ട പ്രേക്ഷകന്‍.

Sunday, August 21, 2011

My response to the article by Ranjini Haridas

This is my response to this article by Renjini Haridas

രഞ്ജിനി ഹരിദാസിന് ഒരു തുറന്ന കത്ത്
Ranjini has been anchoring this show for the past 5 years. That means she has been in Kerala AT LEAST for these 5 years. Considering her job, that of an anchor in a reality show for Keralites, in a purely Malayalam channel, she should have the professionalism to use proper Malayalam words with the correct pronunciation and diction. If she had done that, THAT would've shown her professionalism and her dedication for the job she does.

If she was a professional, she would've took the comments made by Jagathy Sreekumar in the right sense and worked on her Malayalam. And if she is a confident person who is fully aware of others' and her rights (as she mentions in her article), then where is the need for her article in her first place? She is aware of Jagathy's rights, she's aware of her rights. Then why does she have to elaborate on her stance through that article?

The very fact that Ranjini addresses Jagathy as Mr. Moon (come on, who is she trying to fool?) shows that she is immature to handle such a situation. Jagathy wouldn't have cared less if she has named him. If she was so secure about her professionalism, her self-confidence and thick rhino skin, then she could've just narrated the incident frankly and made her stance clear. She needn't have sent hidden attacks at Jagathy using phrases like "I was the victim of an individual who took advantage of his right to freedom of speech to publicly embarrass and ridicule me", "some slanderous statements made by a man pining for attention", "only thing achieved was some cheap publicity and the loss of respect".

Ranjini, go through the social networking sites and read through the comments for this incident. See what people think of it. The show is not a success because of your anchoring and your impeccable language. It is a success only because Keralites love music. And they don't have a better option available now. Wait until something better comes up. Then, you can see how even your boldness, rhino thick hide and freedom of expression can't save the show and Asianet.

Tuesday, July 12, 2011

Salt n'Pepper - Refreshing


Love stories in Malayalam films normally involve a 25 year old boy and a 20 year old girl. And if acted by a superstar the hero’s age stretches a bit to the higher side which is only out of respect to the audience’s logical comprehension. The relationship between a 40-something man and a 35-something woman hasn’t really been thought of as something worth telling let alone be considered as a Love Story. Here is where the film ‘Salt n Pepper’ starts to differ from the stereotypes. This extends right from the selection of protagonists and to their respective careers and to the type of characters played by the supporting casts. The film treads an off beaten path and the director Aashiq Abu who has only ‘Daddy Cool’ to his credit has carried off this with ease. The result is a refreshingly entertaining film which portrays love which transcends beyond age.

The story of a relationship between the archeologist Kalidas (Lal) and the dubbing artist Maya (Swetha Menon) has been narrated beautifully. Right from the respective careers of the protagonists to the selection of the leading actors, the film surprises you. Getting introduced through their common love for food (that too over the phone), they turn into good friends who have never met and slowly their relationship goes through the phase were both of them wants it to be taken to the next level, but still is unsure about it. Eventually deciding to meet, but worrying over their looks and age, both send in different persons to act on behalf of them – Lal sending in his nephew Manu (Asif Ali) while Maya sends Meenakshi (Mythili) who in turn fall in love not knowing the true identities of each other. The resulting confusions are what take the story forward.

Lal is not your typical hero material. But as a raw but matured individual who has fallen in love he is the best. With all the subtle expressions and the comic timing he makes the role of Kalidas a memorable one. At the same time, Swetha Menon is in a role which couldn’t be more different than her last released film Rathinirvedham. She’s mature, demure and still displays the feminine vulnerability of a single woman with ease. While Asif Ali and Mythili just has to portray what is expected of them as youngsters, it is Baburaj in an image shattering and maybe career redefining role as a cook who steals the show in a well written role. Never would I’ve believed if someone told me he’s capable of handling comedy and communicating emotions. Kalpana as a beautician is wasted with nothing to do.

The story by Shyam Pushkaran and Dilesh Nair is wonderful. The dialogues are funny which doesn’t fail to tickle your funny bone and it really is something considering the film doesn’t have a single regular comedy artist. Although comic scenes are less post-interval, the film doesn’t turns out to a tear-jerker. The film subtly shows the different stages of love. Manu & Meenakshi is a young couple who are newly in love while Vijayaraghavan carries the love for his old flame in his heart despite getting old and she being a widow of another person with a grown up son, a Muslim woman who wears a pardah covering her whole face shaping her eyebrows just for her husband to see, the lonely Kalidas and Maya for whom each other is a solace in the lonely life they lead. The movie also touches (although on the periphery) on the problems that single women face – from ogling passersby to male counterparts suggesting at a relationship.

The two songs by Bijibal are slow romantic numbers which are good and have been picturized very well. The song by ‘Avial’ is not upto the mark – this with a younger crowd who cheered for the movie and laughed at the jokes, but didn’t even create a buzz when the song was being played. 70% of the crowd who watched the film inside the theatre was youngsters. And yet there were no catcalls, no booing, no cheering for stars and yet they clapped at the right places. I hope it is high time the directors understand that, for the younger crowd, having superstars or skimpily clad women is just not enough. That’s not their idea of a good film. What they really hate is bad films which have been served to them so far. And that is where Malayalam films should change. Salt n Pepper is a refreshing change.

Monday, June 20, 2011

Rathinirvedham - missing the charm



I and my friend went for second show on a Friday. As the film was expected to start at 9, we reached there by 8.30. And we never anticipated to see what we saw there. A long queue!!! Line of anxious men fretting over the wait, wondering whether any ticket would be left by the time it’s their turn. Late comers trying to squeeze in between the queue and those unable to do so, asking others if they could purchase a ticket for them. Maybe because I’ve been so used to the empty theatres and small queues that Malayalam films have attracted for the last couple of years, we were aghast. One look at the posters around the theatre compound reminded us the reason – the film is ‘Rathinirvedham.’ The remake of the classic film of same name by the golden duo Padmarajan and Bharathan. Without hesitating, we too joined them.

If the scene outside the theatre was something, inside it was outrageous. Catcalls and songs and comments which has more to do with the testosterone charged atmosphere and the wait they are subjected to. Even after the film started, the situation wasn’t different with comments flowing non-stop. It must have been a nightmare of film viewing for the few families who were there. And that really set me wondering – What would’ve been the situation when the original was released? And even after so many years, are we really mature enough to handle such a subject? How many of them present inside would’ve actually come just to watch the hot scenes it promised in all the posters, rather than the whole movie?

Coming over to the film, it is the same film that Padmarajan and Bharatan made. The script hasn’t been changed save for a few scenes. The film is set in the late 1970s and has the all the elements that try to depict the age – cycle, village library, theyyam, costumes. The dialogues are the same. And does all this helps it to reach where its predecessor has reached? The answer is NO.

Even with a big banner like Revathi Kalamandir and an acclaimed director like T K Rajeevkumar, the film fails miserably in one area – casting. The story, that of an adolescent infatuation of a young boy towards an older woman has to be carried off effectively by the performances of the lead actors. But there are several gaping holes here.

One, the hero Sreejith (who plays Pappu) isn’t able to effectively display the attraction that he feels towards Rathi (Swetha Menon). The excitement that he feels, the hidden glances to her body, the sexual tension, the frustration – nothing comes through his face. The subtle emotions are what we miss. The saving graces of the film is the acting by veteran actors KPAC Lalitha and Shoba Mohan. Shammy Thilakan surprises with his brilliant acting in a small but memorable role.

Two, Swetha Menon who has definitely done a good job of acting isn’t the same Rathi that Jayabharathi portrayed or audience imagined. She has dressed the part, but she doesn’t look a woman of 1970s. Maybe this has to do with her facial features, but she looks modern. The sheer feminine sexuality that Jayabharathi rendered is not what you see from Sweta. She’s different.

Three, while the old one had Krishnachandran as Pappu who was around 12-14 years, Sreejith here plays a much older Pappu – around 18 years who is about to join for engineering. And this in itself is a very big failing. The film which is about the adolescent infatuation doesn’t feels like one. The maturity of Pappu makes it look like a coming off age romantic relationship between a teenager and a woman who isn’t much elder to her. The songs, although good and hummable, except the first, are oddly placed. All this drains out the beauty of the brilliant script and leave us wanting to see the old Rathivirvedham once again.